Πομπιντού, Ζορζ

(Pompidou, Μονμπουντίφ, Καντάλ 1911 – Παρίσι 1974). Γάλλος πολιτικός. Σπούδασε φιλολογία και δίδαξε στη Μασσαλία και στο Παρίσι. Υπολοχαγός του πεζικού στο B΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έλαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση. Το 1944 κέρδισε την εκτίμηση του Ντε Γκολ, ο οποίος του ανέθεσε, μετά την απελευθέρωση, τα πρώτα διοικητικά και πολιτικά καθήκοντα. Από το 1954 έως το 1958 ήταν γενικός διευθυντής της τράπεζας Ρότσιλντ, θέση που εγκατάλειψε για να γίνει διευθυντής του γραφείου του Ντε Γκολ (1959). Το επόμενο έτος έγινε μέλος του Συνταγματικού Συμβουλίου και το 1962 ανέλαβε την αρχηγία της κυβέρνησης αντικαθιστώντας τον Ντεμπρέ. Λίγους μήνες αργότερα όμως, έπειτα από ψήφο δυσπιστίας της Συνέλευσης, αναγκάστηκε να παραιτηθεί: η αντίδραση του Ντε Γκολ ήταν τότε άμεση. Διέλυσε τη Συνέλευση, προκήρυξε νέες εκλογές (που ήταν εξαιρετικά ευνοϊκές για τους «ντεγκολικούς») και ο Π. μπόρεσε ν’ αναλάβει με κοινοβουλευτική πλειοψηφία τα κυβερνητικά του καθήκοντα. Όπως ήταν χαρακτηριστικό της 5ης δημοκρατίας –ιδιαίτερα με την προεδρία του Ντε Γκολ– το πρόσωπό του πρωθυπουργού επισκιαζόταν από τη φυσιογνωμία του στρατηγού, ο ρόλος όμως του Π. ήταν πάντα αποφασιστικός στη μεταφορά στο πρακτικό πεδίο των μεγάλων κατευθυντήριων γραμμών του Ντε Γκολ. Μετά την παραίτησή του, ύστερα από τη λαϊκή εξέγερση του Μαΐου 1968, και την αντικατάστασή του από τον Κουβ ντε Μιρβίλ, αποσύρθηκε προσωρινά από την πολιτική ζωή, ώσπου, το 1969, έπειτα από την απρόοπτη παραίτηση του στρατηγού, εξελέγη πρόεδρος της δημοκρατίας. Ενώ η πολιτική του στο εσωτερικό έμεινε μέσα στην παράδοση του ντεγκολισμού, στο εξωτερικό, αφού έκλεισε με αποτυχία η μεσογειακή πολιτική (εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών της Αλγερίας), το Μάιο του 1971 με μια συνάντηση, που χαρακτηρίστηκε «ιστορική», του Π. με τον Άγγλο πρωθυπουργό Χιθ, η Γαλλία –τερματίζοντας αντίθεση δέκα σχεδόν ετών– άνοιξε εντυπωσιακά τις πόρτες για την είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας στην Κοινή Αγορά. Όχι λιγότερο εντυπωσιακή ήταν η συνάντησή του το Δεκέμβριο του ίδιου έτους με τον Αμερικανό πρόεδρο Νίξον, για την αναζήτηση μιας λύσης της παγκόσμιας νομισματικής κρίσης, η οποία κατάληξε στην υποτίμηση του δολαρίου. Ο Ζορζ Πομπιντού τον Ιούνιο του 1969 στο Παρίσι (φωτ. ΑΠΕ).